Tārīkhchah-yi taḥlīlī-i rūznāmahʹnigārī-i Fārsi dar kishvarʹhā-yi ʻArab’zabān va Iqlīm-i Kurdistān (Rūznāmah, majallah, barnāmah-i rādyūyī)

«ایرانیان در غنای زبان و ادب عربان سهم دارند و ما، همانگونه که نمیتوانیم از آفرینش‌های فرهنگ‌مداران خود که به دو زبان و یا تنها به تازی نوشته‌اند صرف‌نظر کنیم، شایسته نیست نوشتارهای گرانمایه‌ی دانشوران و ادیبان و شاعران عرب را مورد بی‌اعتنایی قرار دهیم. در برابر آن میراث عظیم نوشتاری که همه‌ی زمینه‌های علمی و ادبی و مذهبی را شامل می‌شود، بخش کوچک و جوانتری هم به رسانه‌هایی اختصاص دارد که به یکی از دو زبان عربی و فارسی در کشورهای عرب زبان یا فارسی زبان انتشار یافته‌اند. در اثر حاضر، به پیآیندهای فارسی کشورهای عرب زبان پرداخته‌ام. البته دو عنوان از آنها در شهر کرد زبان سلیمانیه منتشر شده است و روزنامه‌های ترک زبان عراق هم به زبان فارسی بی‌اعتنا نبوده‌اند؛ اما به سبب آن که عراق را بیشتر کشوری عرب زبان معرفی می‌کنند، از آن روزنامه‌ها در این پژوهش یاد کردیم. این پژوهش، به پنج فصل تقسیم شده است: تاریخچه‌ی تحلیلی روزنامه‌نگاری فارسی در مصر، تاریخچه‌ی تحلیلی روزنامه‌نگاری فارسی در سرزمین کنونی عراق، روزنامه‌نگاری فارسی در دیگر سامان‌های عرب زبان، برنامه‌های رادیویی فارسی در کشورهای عرب زبان، نمونه‌ی محتوای پیآیندها. کوشش ما بر آن بوده است که گزارشی جامع به دست دهیم و در دام دراز‌نویسی نیز نیفتیم. همین جا باید یادآور شویم که به انگیزه‌ی پراگندگی مجموعه‌ها و آرشیوها و دستیاب نبودن اکثری از سندهای جنبی، گزارش ما پیرامون آنچه پس از کودتای ۱۳۳۲ ایران در شهرهای عربی به چاپ رسیده است و روزنامه‌نگاری رادیویی، مختصر و در حد اشاره است.»