Rifāh-i ijtimāʻī dar Īrān-i muʻāṣir

امروزه رفاه و تأمین اجتماعی از جمله شاخصه‌های مهمی در نظر گرفته می‌شود که با تکیه بر آن می‌توان کیفیت عادلانه بودن جوامع را مورد سنجش قرار داد. همچنین این موضوع به‌مثابه سازوکارهای نوینی محسوب می‌شود که با  گسترش و تعمیق آن در تمام لایه‌های اجتماعی، می‌توان به هدف برقراری عدالت اجتماعی نزدیک شد. بر این اساس، در جهان امروز،  بدون تکیه بر رویه‌های نهادینه‌شده و تعمیم‌یافته دستیابی به رفاه و تأمین اجتماعی نمی‌توان جامعه‌ای باثبات، شاداب و خلاق ساخت.

کتاب حاضر با عنایت به اهمیت و جایگاه مسائل این حوزه، درصدد بازشناسی برنامه‌ریزی دولتی برای نیل به آرمان رفاه و تأمین اجتماعی ایرانیان، طی سال‌های ۱۲۸۵ الی ۱۳۸۰ هجری شمسی، است. مطالب کتاب بر اسناد و مدارک دست‌اول تهیه شده‌اند و کوشش فراوانی به عمل آمده است تا تصویری مستند از وضعیت برنامه‌ریزی دولتی در بخش رفاه و تأمین اجتماعی ارائه شود. به‌علاوه، برای این که مستندسازی تاریخی برای برنامه‌ریزان و محققان کنونی  نیز قابل‌استفاده باشد، الگوی رایج شکلی در شناخت نظام برنامه‌ریزی و مدیریت، به‌عنوان الگوی توصیفی، نیز مبنای کار توصیفی گرفته شده است.

فایده عملی پژوهش تاریخی در حوزه رفاه و تأمین اجتماعی این است که نتایج این تحقیق با منطق و زبان علمی دانش برنامه‌ریزی و برنامه‌ریزان سازگاری دارد و ازاین‌رو می‌تواند پشتوانه دقیقی برای مطالعه پیشینه برنامه‌ریزی به کار گرفته شود. بدین ترتیب، برنامه‌ریزان با مطالعه این «متن پایه» می‌توانند تجارب امر برنامه‌ریزی دولتی را در یک چشم‌انداز تاریخی پشتوانه تصمیمات خود سازند و تا حد امکان از تکرار الگوهای نامناسب و روش‌های غلط پرهیز کنند. پژوهش حاضر از این ‌جهت که تجارب موجود درزمینهٔ برنامه‌ریزی را در اختیار برنامه‌ریزان قرار می‌دهد دارای اهمیت درخور توجهی است. برنامه‌ریزان از طریق مطالعه این پژوهش درمی‌یابند که پیشینیانشان در این وادی چگونه رفتار کرده‌اند و اقدامات آنان چه پیامدها و دستاوردهایی را درپی داشته است و امروز آنان دقیقاً در چه نقطه‌ای قرار دارند.