Farhang-i siyāsī-i ghayr-i mushārikatī va suqūṭ-i ḥukūmat-i Pahlavī-i Duvvum

اين كتاب به بررسی چگونگی تاثير فرهنگ سياسی غير مشاركتی در سقوط حكومت پهلوی دوم می‌پردازد. از نگاه اين پژوهش، هر چند فرهنگ سياسی ايران در دوره محمدرضا شاه تحت تاثير عوامل متعددی شكل گرفته بود، اما واقعيت‌های تاريخی اين دوره نشان می‌دهند كه تاثير ساختار قدرت استبدادی و ساختار اقتصادی رانتی بر فرهنگ سياسی اساسی‌تر از ساير عوامل بوده‌اند؛ به این صورت که ساختار سیاسی استبدادی، با اعطای جایگاهی ممتاز و یگانه به شخص شاه و سپردن قدرت و همه‌ی امور به دست او و درخواست اطاعات بی‌چون‌وچرا از قدرت وی، مانعی اساسی در مسیر مشارکت واقعی مردم در عرصه‌ی سیاست ایجاد کرده بود و آنان را به انفعال و کناره‌گیری از سیاست سوق داد. این مسئله باعث شده بود تا دولت نقش کارگزار و مداخله‌گر اصلی را در زندگی سیاسی داشته باشد و با تضعیف نیروهای اجتماعی و سرکوب نهادهای مدنی، از مشارکت مردم در زندگی سیاسی جلوگیری کند. این وضعیت به طور کلی از شکل‌گیری فرهنگ سیاسی مشارکتی در کشور جلوگیری کرده و در مقابل، به ایجاد فرهنگ سیاسی غیرمشارکتی یاری رساند. اما نکته‌ی اساسی در اینجا آن است که عدم نقش‌آفرینی اعضای جامعه‌ی ایران در عرصه‌ی سیاست، روی هم رفته موجب بی‌اعتمادی و تنفر آنان نسبت به شخص شاه و حکومت وی و عواعد بازی حاکم بر عرصه‌ی سیاست در کشور شده و به پیدایش بحران مشروعیت و فروپاشی رژیم در سال ۱۳۵۷ کمک نمود.